richter ölçeği, depremlerin büyüklüğünü ölçmek için 1935 yılında charles francis richter tarafından geliştirilmiş bir yöntemdir. bu ölçek, sismograf cihazlarıyla deprem sırasında açığa çıkan enerjiyi ölçerek, depremin büyüklüğünü matematiksel bir değerle ifade eder. logaritmik bir yapıya sahip olan richter ölçeği, her bir birimlik artışın, açığa çıkan enerjinin yaklaşık 31.6 kat arttığını göstermesiyle dikkat çeker.
ancak richter ölçeği, yalnızca belirli bir mesafedeki sismograf ölçümleri için tasarlandığı için büyük ölçekli ve farklı derinliklerdeki depremlerde sınırlı kalabilir. bu nedenle, günümüzde moment magnitüd ölçeği (mw) gibi daha hassas yöntemler tercih edilmektedir. mw, depremin yer kabuğunda yarattığı fiziksel değişimleri de dikkate alarak daha kapsamlı bir ölçüm sağlar.
richter ölçeği ile modern yöntemler arasındaki farklar, sismoloji dünyasında önemli bir tartışma konusudur. richter ölçeği, halk arasında yaygın bir şekilde bilinse de, bilimsel alanda daha karmaşık ve doğru yöntemler kullanılmaktadır.